Voor de Zaterdag 1 was het begin vooral een periode van wennen aan elkaar. Maar liefst 7 nieuwe gezichten werden verwelkomd, waarvan 5 jongens uit het 023 elftal. Dit zorgde ervoor dat de start stroef verliep: het spel was vaak onrustig en vastigheden ontbraken. Het meest frustrerende was, dat op de trainingen juist het tegenovergestelde gebeurde! Gelukkig werd dit beter gaandeweg de eerste helft van het seizoen. Helaas gooide op dat moment Corona roet in het eten en werd de competitie stilgelegd. Weg stijgende lijn en weg automatismen.
De KNVB kwam rond de winterstop met het bericht dat de competitie alsnog kon worden hervat, wat met veel enthousiasme werd ontvangen. Echter betekende dit wel dat er in een korte periode veel wedstrijden moesten worden ingehaald. Helaas was dit iets teveel van het goede en stond de teller begin april op 9(!) blessuregevallen. En dan geen lichte gevallen maar een gebroken pols, gescheurde hamstring en/of correcties aan houdingen.
Deze situatie bezorgde de leiding heel wat kopzorgen. In april weten dat je over 6 van de 18 spelers niet meer, of lang niet meer kunt beschikken is geen pretje. Wat in die periode wel veel energie gaf was de opkomst en inzet tijdens de trainingen. Het was weliswaar af en toe behelpen qua aantallen, maar er werd hard gewerkt door de jongens.
Het gevolg was wel dat het elftal wekelijks moest worden aangevuld met spelers uit andere elftallen. Een hele klus kan ik je vertellen. Op zaterdag spelen, een teleurstelling moeten verwerken en op zondag alweer bezig zijn met wie aan kunnen sluiten is geen pretje en kost vaak een hoop energie. Toch lukte dit iedere keer weer en kon er iedere zaterdag gespeeld worden.
Dat de resultaten wegbleven was geen wonder. Ook al konden we in de meeste wedstrijden een gedeelte mee, vaak waren we toch net een maatje te klein. Dit zorgde voor ontevredenheid en onrust, wat natuurlijk niet gek is. Het dieptepunt werd bereikt tijdens de uitwedstrijd bij Reiger Boys. Na een goede start werd er toch met 6-0 verloren en heerste er grote verslagenheid bij de spelers en bij de staf.
Als soort van laatste redmiddel plande ik een groepsgesprek in op dinsdagavond waarbij iedereen zijn frustraties kwijt kon op het bekende bord om deze vervolgens met elkaar te bespreken. De precieze inhoud zal ik jullie besparen, maar de boodschap was helder: de komende weken de mouwen opstropen en het veld in als mannen!
Hoe fantastisch is het als vervolgens de concurrenten United DAVO en ZCFC op karakter worden verslagen: United DAVO wordt op een 2-0 achterstand gezet, waarna zij op 2-2 komen om vervolgens zelf naar 4-2 uit te lopen in de slotfase. En ZCFC komt tot 2 keer toe op voorsprong maar toch knokken de jongens zich terug en wordt er met 4-3 gewonnen! En afgelopen zaterdag wordt ook Beverwijk met 3-1 verslagen waardoor lijsbehoud een feit is.
Marco, Jeroen en ik kunnen dan ook niet anders dan ons petje afnemen voor deze prestatie en wij zijn onwijs trots op het karakter dat jullie hebben getoond. Komend seizoen spelen we gewoon weer in de 3de klasse! En dat is dit seizoen gezien de omstandigheden misschien nog wel knapper dan het behalen van een kampioenschap, de periodetitel of koploper van het rechterrijtje zijn.
Tot slot wil ik de trainers van de O17, O19, O23-1, O23-2, Zaterdag 2 en Zaterdag 5 bedanken voor hun medewerking de afgelopen weken. Ook wil ik de volgende 24(!) spelers bedanken, zonder jullie was dit namelijk niet gelukt:
O17
Thomas, Tim.
O19
Ted, Foppe, Joshua, Tim, Nasser.
O23-1
Pim, Luca, Hidde, Dij, Gereluit, Patrick, Luke, Jerrel, Gijs.
O23-2
Daan, Morris.
Zaterdag 2
Joep, Koen, Rick Jeffrey.
Zaterdag 5
Luke, Nick.
Jullie zijn toppers!
Roeland Bosman
